მომავალ 2013 წელს:
ვისურვებ – ოცნებების ახდენას
შევხვდები – სახლში
დავლევ – კონიაკს
ვიქნები – საყვარელი
ჩავიდენ – სიგიჟეებს
ვიცხოვრებ- მაგრად
გავერთობი – ბოლომდე
შევიყვარებ – ბევრს
შევიძულებ – მეტს
შევინარჩუნებ – მეგობრებს
დავიკიდებ – ყველაფერს
ვიძინებ – შუადღემდე
ვიტირებ – არცერთხელ
ვიცინებ – უსასრულოდ
გავაგრძელებ – ძველებურად
დავწერ – ბევრს პოსტს
გავხდები – ცნობილი ბლოგერი!
და თქვენ რას აპირებთ?
ვდგავარ ტრანკვილიზატორებით გაჭყეპილი პაციენტებით სავსე პალატაში. ვოცნებობ ჩვეულებრივი ადამიანების გარემოცვაში ვიყო, მაგრამ ასე არ არის. მე გიჟებს შორის ვარ. მე – ერთადერთი ნორმალური. გარეთ ახალი მთვარეა, სავსეზე მეტად ლამაზი. ამ არანორმალურებს დიდი ხანია ძილი მოერიათ. მხოლოდ ერთს არ სძინავს – ჩემგან ოციოდე საწოლით დაშორებულ გოგონას, რომელიც 24 წლის ძლივს იქნება. პირველად რომ მოიყვანეს აქ, სახტად დავრჩი. ნეტავ, რამ უბიძგა ასეთ ახალგაზრდა და ლამაზ გოგონას სიკვდილისაკენ? დავინახე თუ არა, ჩემი შვილი გამახსენდა. მანაც რომ მსგავსი რამ ჩაიდინოს, ნუთუ გადავიტან? მოგვიანებით გავიგე, რომ ვერონიკა ჰქვია. ლამაზი სახელია… თვითონაც ასეთივეა, მაგრამ მაინც…. სიკვდილს ჩახედა თვალებში. საწყალი დედამისი, ალბათ, როგორ ჯავრობს. გოგონას დღეები დათვლილია. ნეტავ, ახლა რატომ ფხიზლობს? იქნებ იმიტომ, რომ განსხვავდება სხვებისგან? იქნებ სულაც არ არის გიჟი? თავის მოკვლა სცადა, მაგრამ ეს ხომ არ ნიშნავს რომ ამათნაირია. მხოლოდ ახლა ვხვდები რომ წიგნში რაც წავიკითხე ვერაფერი გამიგია. მთელი ყურადღება ვერონიკასკენ მქონდა გადატანილი. გოგონა დგება და შეუმჩნევლად ცდილობს გარეთ გასვლას. მე, რა საკვირველია, საწოლში დაბრუნებისაკენ მოვუწოდებ, ის ჩემთან საუბრის გაბმას ცდილობს. თავიდან ვცდილობ არ ავყვე, მერე ისევ მახსენდება რომ ვერონიკა საოცრად გავს ჩემს შვილს და მის მიმართ ლმობიერი ვხდები. ვეუბნები, რომ კარი ჩაკეტილი არ არის, გარეთ გასვლის ნებაც დავრთე. გოგონა ერთიანად ცახცახებს, არ ვიცი ცივა თუ გული აწუხებს. ამ დროს მიმხელს, რომ პიანინოზე დაკვრა უნდა. როგორც კი ჩემგან თანხმობას იღებს, თავს მკერდზე მაყრდნობს და გაუბედავად იწყებს ქვითინს. თანდათან უფრო ემგვანება ჩემს გოგონას. მას სიცოცხლე მოუნდა, მაგრამ გვიანია, ადრევე ჩაკლა საკუთარ თავში საინტერესო და გიჟი ვერონიკა. ფეხზე ვაყენებ და ხელმოხვეულს მიმყავს კარამდე. ვაცილებ. კარს ვხურავ. ამ არანორმალურებს ერთხელ კიდევ ვზვერავ. წიგნს ხელში ვიღებ და კითხვას ვაგრძელებ. დერეფანში ფეხის ხმა წყდება. ვერონიკას თითები პიანინოს კლავიშებს ეხება და მთვარის სონატის ამაღელვებელი მელოდია ჩემამდე აღწევს.
მე – როგორც ექთანი,
პაულო კოელიოს წიგნიდან “ვერონიკამ სიკვდილი გადაწყვიტა“
კომპიუტერთან ვზივარ, ბლოგისთვის თემას ვწერ, სამეცადინოზე არ ვფიქრობ და არც ის მადარდებს დილით ადრე როგორ ავდგე – ყველაფერი მიანიშნებს იმაზე, რომ დღეს პარასკევია! მხოლოდ ახლა დავიჯერე. დამთავრდა მორიგი სასწავლო კვირა, დამღლელი და გადატვირთული. ისე მჭირდება ზამთრის არდადეგები, როგორც ჟანგბადი. მჭირდება ბევრი, ბევრი, ძალიან ბევრი ძილი. შემიძლია ყოველდღე, უბრალოდ, ადრე დავწვე და დილითაც ადრე გავიღვიძებ, მაგრამ ნებისყოფა არ მყოფნის.
და მაინც, რატომ მიყვარს ასე ძალიან ღამით სიფხიზლე? ჩემ შემთხვევაში პასუხი მარტივია – იმიტომ, რომ არსებობს კომპიუტერი, რომელთანაც დღისით სამეცადინოს გამო ვერ ვჯდები და ტელევიზორი, რომელზეც შუადღისას არაფერი გადის, მხოლოდ ღამით აჩვენებენ საინტერესო გადაცემებს და პროექტებს. ეს მხოლოდ ჩემი უაზრო მიზეზებია, აი, 2 ფაქტი კი ნამდვილად სწორია და მინდა თქვენც იცოდეთ:
ყოველივე ამის შემდეგ მგონი მაქვს მიზეზი იმისთვის, რომ არ დავიძინო გვიანობამდე. სულ მიკვირდა, როგორ ათენებდნენ ბლოგერები ღამეებს თემებისთვის, მაგრამ დავიჯერე ამ რამდენიმე დღის წინ, როცა ღამის 3 საათზე ვცადე პოსტის დაწერა. რა დამეხმარება იმაში რომ ღამით არ დამეძინოს? ყავა – ჩემი უერთგულესი მეგობარი. მაგრამ fuuuck, არ უნდა დამავიწყდეს, რომ ადამიანი დაუძინებლად მხოლოდ 48 საათი ძლებს. მართალია, ღამეების თენებას მხოლოდ არდადეგებზე ვაპირებ, მაგრამ დღეს პარასკევია და ამაზე ფიქრით ტვინის გამოსაჭედად საკმაოდ დიდი დრო მაქვს.
მიყვარს პარასკევი! მიყვარს გვიანობამდე სიფხიზლე და მიყვარს დილის ძილი!
floydian girl's blog 