Deep inside of me

…სარკესთან მივდივარ. თავს ვაკვირდები და ცვლილებას ვატყობ გამოხედვაში. ყველაზე ემოციურმა ერთმა კვირამ ჩაიარა. ერთდროულად ვგრძნობ ორივეს, რომ სავსეც ვარ და ცარიელიც. ვაანალიზებ წინა დღეებში მომხდარ ამბებს და ვხვდები, რომ ყველაფერი სხვანაირად მეჩვენება.

ის, რაც წუხელ მაწუხებდა, დღეს სასაცილოა.

ის, რაც გუშინ სასიამოვნო იყო, დღეს გაუფასურდა.

უცნაურია. რიგრიგობით ვრთავ ისეთ სიმღერებს, რომლებიც არასდროს მომისმენია. გონებაში მაინც ვყვები ისე, თითქოს ბევრჯერ მომესმინოს. ვხვდები, რომ რაღაცის გამოხატვა მინდა. ოთახის კარს ვკეტავ. მუსიკას ხმას მაქსიმალურად ვუწევ. თვალებს ვხუჭავ და ტანი რიტმს თავისთავად ყვება. ყველაფერს უფრო მძაფრად ვგრძნობ, სიმსუბუქესაც კი. რაღაცისგან ვთავისუფლდები და არაფერი მეჩვენება პრობლემად. მზად ვარ ყველას ყველაფერი ვუთხრა, რასაც ვფიქრობ. თან მსიამოვნებს, რომ ამის საჭიროება არ არის და შემიძლია არაფერი ვაკეთო, გარდა სულელური ფიქრების გათიშვისა. მარტო ვარ, მაგრამ მარტოობას არ ვგრძნობ. ეს მომწონს. გულწრფელად მეღიმება. ვხვდები, ყველაზე მთავარი მოგონებები და გრძნობებია. განსხვავებულ სითბოს ვგრძნობ ყველას მიმართ ვისთანაც ტკბილი მოგონებები მაკავშირებს და მინდა ვაგრძნობინო, როგორ ვაფასებ. მინდა მოვუსმინო ყველას, ვისაც რამის თქმა უნდა. ასეც ვაკეთებ. მერე ვიცვამ და მივდივარ იმათთან, ვისთვისაც ტვინის ბურღი ვარ, რომ ერთად ჩავიდინოთ რამე სულელური…

დაბრუნება!

22 თებერვლიდან, როცა უკანასკნელი პოსტი დავწერე, დღემდე 5 თვე გავიდა. ეს კი იმაზე მეტია, ვიდრე ბლოგის შექმნიდან 22 თებერვლამდე. მართალია პირობა დავდე, რომ წერას არასდროს შევწყვეტდი, მაგრამ, როგორც არ უნდა იყოს, ეს მოხდა და მე მაინც ვაგრძელებ. ვიცი, ბევრ მკითხველს დავკარგავდი, ვინც აქტიურად კითხულობდა ისინიც კი აღარ შემოვლენ ხოლმე, მაგრამ ჩემთვის მაინც დავწერ. რატომღაც, მგონია, რომ ბევრი დამიგროვდა სათქმელი.

ფაქტები, რომლებიც მოხდა 22 თებერვლის შემდეგ და მახსენდება რამდენიმე წამში:

• დავიწყე ცხოვრება სინანულის გარეშე, რის შემდეგაც მეტი კარგი რამე ხდება.
• მოვიხსენი შიშები. ვაკეთებ ისეთ რაღაცებს, რასაც ადრე ვერასდროს გავაკეთებდი.
• ვისწავლე, რომ ძალიან, ძალიან ცოტა რამე თუ ღირს ნერვიულობად.
• გამიფუჭდა ურთიერთობა ერთ-ერთ საუკეთესო მეგობართან.
• გავიცანი ჩემი ნახევარდა.
• ვცადე თმის გაღიავება, მაგრამ უშედეგოდ.
• გადავწყვიტე, რომ სექტემბრიდან მეტად დავიტვირთო.
• გადავწყვიტე, რომ დავიწყო გერმანულის სწავლა.
• მივხვდი, რომ შეიძლება ადამიანმა Rock-ის გარდა სხვა მუსიკასაც მოუსმინოს.
• აღმოვაჩინე რამდენიმე ფილმი, რომლებმაც დიდი კვალი დატოვეს ჩემს გულში.
• დავიწყე დღიურის წერა, მაგრამ უკვე მერამდენედ მივხვდი, რომ ეს ჩემი საქმე არაა და თავი დავანებე.
• როგორც იქნა, დაახლოებით მივხვდი რა მინდა ცხოვრებისგან.
• დავრწმუნდი, რომ მომწონს ჟურნალისტიკა და პოლიტიკა.
• ქართულის ოლიმპიადის წყალობით მოვხვდი Buckswood-ის საზაფხულო სკოლაში, სადაც იმაზე მეტი გამოცდილება მივიღე, ვიდრე მთელი 15 წლის განმავლობაში.

რა მომცა Buckswood-მა:

• ნებისყოფა დილით ადრე გასაღვიძებლად
• ხალისი ისეთი რაღაცების გასაკეთებლად, რაც ადრე დამეზარებოდა
• დროის განაწილების უნარი
•  „მუღამი“ იმისთვის, რომ უბრალოდ ვცადო იმის გაკეთება, რაც არ შემიძლია, თუნდაც, წინასწარ ვიცოდე, რომ არ გამომივა
• გამოცდილება ყველანაირი ტიპის ადამიანთან ურთიერთობაში
• მომენტები, რომლებიც აღარასდროს განმეორდება
• ძალიან ძვირფასი ადამიანები სხვადასხვა ქალაქებიდან
• პატარ-პატარა წვრილმანები, რომელთა ჩამოთვლაც შორს წაგვიყვანს

ეს პოსტი არც თუ იმდენად „ჩემეულია“, მაგრამ სხვა რა უნდა დაწერო მაშინ, როცა 5 თვე არ დაგიწერია. და თუ შემთხვევით შემორჩა ვინმე, ვინც ჩემს ბლოგს კითხულობს, გპირდებით, რომ მომავალში მართლა დავწერ ძველებურ და კიდევ უკეთეს პოსტებს.

23 DEEP ASS Questions!

1. რომელი უფრო რთულია შენთვის, უყურო ვინმეს თვალებში, როცა ეუბნები რას გრძნობ თუ უყურო ვინმეს თვალებში, როცა ის გეუბნება რას გრძნობს?

– ვუყურო თვალებში,  როცა ვინმე მეუბნება რას გრძნობს გაცილებით ძნელია.

2. გაიხსენე როდის გაბრაზდი ბოლოს სერიოზულად. რატომ გაბრაზდი? იგივეს გრძნობ?

– რამდენიმე დღის წინ. სიბრაზე მალე მივლის.

3. მიფრინავ ჰონოლულუდან ჩიკაგომდე. თვითმფრინავის უკანა მხარეს გაჩნდა ცეცხლი. შეგიძლია განახორციელო მხოლოდ ერთი ზარი. ვის დაურეკავ და რას ეტყვი?

– დავურეკავ დედაჩემს, გადავუხდი მადლობას ყველაფრისთვის, ვეტყვი, რომ მიყვარს და ვთხოვ გადასცეს ჩემს საუკეთესო მეგობრებს, რომ ვგიჟდები მათზე.

4. ხარ ექიმთან ვიზიტზე და მან გითხრა, რომ მხოლოდ 1 თვე დაგრჩა. ეტყვი ვინმეს, რომ მალე მოკვდები? რას აპირებ დარჩენილ დღეებში? შეგეშინდება?

– არ ვეტყვი არავის, არ მინდა ვინმეს ამის გამო ვეცოდებოდე. განვახორციელებ ყველაფერს, რაც კი ოდესმე ჩამიფიქრებია, არ ვინანებ არცერთ ნათქვამ სიტყვას და ბოლოს, წავალ მეგობრებთან ერთად ლოს-ანჯელესში.

5. შეგიძლია გქონდეს მხოლოდ ერთი – ნდობა ან სიყვარული. რომელს აირჩევ და რატომ?

– რა თქმა უნდა, ნდობას, რადგან სიყვარული ნდობის გარეშე სიყვარული არ არის.

6. მიდიხარ სამსახურში. ქუჩაში ხედავ ძაღლს, რომელიც იხრჩობა არხში. ბოსმა გაგაფრთხილა, რომ თუ კიდევ ერთხელ დააგვიანებ, სამსახურიდან დაგითხოვს. დაკარგავ დროს ძაღლის გადასარჩენად? რატომ?

– ვთხოვ სხვას, რომ აუცილებლად დაეხმაროს, არა იმიტომ, რომ სამსახურში მაგვიანდება, არამედ იმიტომ, რომ ძაღლებს ვერ ვეკარები(თუმცა სამსახურის ფაქტორიც არის).

7. რომელი გირჩევნია გატკინოს გული მან ვისაც ენდობი თუ მან ვინც ყველაზე მეტად გიყვარს?

– უკეთესია, მატკინოს გული მან, ვინც მიყვარს.

8. საუკეთესო მეგობარი გულახდილად გეუბნება, რომ მისი გრძნობები შენ მიმართ მეგობრობაზე მეტია. რას ეტყვი?

– ოჰო.. საუკეთესო მეგობარს ნამდვილად ვერ შეველევი ამის გამო. ვწუხვარ, ტექსტი წინასწარ არ ვიცი.

9. გაიხსენე ბოლო ადამიანი, რომლის სიკვდილის შესახებაც გაიგე. შენ გაქვს შანსი. რომ მისცე მას 1 საათით უკან დაბრუნების საშუალება, მაგრამ უნდა გასწირო შენი სიცოცხლის 1 წელი. გააკეთებდი ამას? რატომ?

– ბოლო ადამიანი ვისი სიკვდილის შესახებაც გავიგე ჩემი ნაცნობიც კი არ იყო, ამიტომ გამიჭირდება 1 წლის დათმობა.

10. ხარ ისეთი მეგობარი, როგორსაც შენ ისურვებდი რომ გყოლოდა?

– კი.

11. Love=Sex. ეთანხმები თუ არა?

– არანაირად.

12. შენი ბოსი ეუბნება შენს თანამშრომელს, რომ უნდა გაათავისუფლოს შემცირებების გამო. ის ახალი აყვანილია სამსახურში, შენ დიდი ხანია მუშაობ. თანამშრომელს ჰყავს ოჯახი და მისი ხელფასი შემოსავლის ერთადერთი წყაროა. მიხვალ ბოსთან და შესთავაზებ, რომ მის მაგივრად შენ გაგიშვას სამსახურიდან?

– თანახმა ვიქნები, რომ ჩემი ხელფასი ორივეს თანაბრად გაგვიყოს, თუმცა სამსახურის დათმობა გამიჭირდება, მითუმეტეს თუ ეს ჩემი კარიერის დასასრული იქნება.

13. როდის და ვის უთხარი ბოლოს, რომ გულგრილი ხარ მის მიმართ? რთული იყო?

– სიმართლე, რომ ვთქვა არ მახსოვს.

14. რომელი უფრო რთულია შენთვის, უთხრა საწინააღმდეგო სქესის ადამიანს, რომ გიყვარს თუ გაისტუმრო უარით, როცა მას უყვარხარ?

– უფრო რთულია სიყვარულში გამოტყდომა.

15. როგორ ფიქრობ რას/ვის შეელევი ყველაზე ძნელად? რატომ გეძნელება მისი დაკარგვა?

– მეგობრებს. მათ გარეშე ყოფნა ყველაზე საშინელი რამეა.

16. რომანტიული სიყვარულის გარდა ბოლოს ვის უთხარი, რომ გიყვარს?

– რამდენიმე წუთის წინ დედას.

17. რომ შეგეძლოს გასული თვის ერთი რომელიმე მომენტის შეცვლა, რას შეცვლიდი და რატომ?

– გასულ თვეში არაფერს. უფრო დიდ დროზე რომ ვრცელდებოდეს რაღაცებს ნამდვილად შევცვლიდი.

18. უსახლკარო ადამიანი რომ კვდებოდეს, ჩაუტარებდი მას ხელოვნურ სუნთქვას? რატომ?

– ადამიანის სიცოცხლის გადასარჩენად ყველაფერს გავაკეთებ.

19. შენ გიჭირავს გამზრდელი ბებიის და ახალდაბადებული ჩვილის ხელები. ერთერთს უნდა გაუშვა ხელი და გადაიჩეხება კლდეზე. რომელს გაიმეტებდი სასიკვდილოდ? რამ ითამაშა დიდი როლი გადაწყვეტილების მიღებაში?

– Killer Question !

20. ძველმოდური ხარ?

– არა, ასე არ ვთვლი.
21. როდის მოხდა ბოლოს, რომ შენ ვინმეს თბილად მოექეცი და მისგან საპასუხო ვერაფერი იგრძენი?

– არ მახსენდება.

22. რომელს აირჩევდი ნამდვილ სიყვარულს გულის გატეხვის გარანტიით თუ საერთოდ არ შეყვარებას?

– პირველ ვარიანტს. ჯობია გამოცადო და გული გაგიტყდეს, ვიდრე მთელი ცხოვრება ისე დარჩე.

23. ერთი სურვილის ასრულება რომ შეგეძლოს, რას ჩაიფიქრებდი?

– ჩავიფიქრებდი წარმოსახვის აღმბეჭდავის გამოგონებას. ამ გზით დიდებული ფოტოგრაფი ვიქნებოდი.

სულ ეს იყო ჩემ მიერ პასუხგაცემული 23 DEEP ASS Questions. ახლა თქვენი ჯერია, გაეცით პასუხი იმ კითხვებს, რომელიც მოგეწონათ.

გოგონა, რომელიც ძლიერ ჰგავს პეპის

ეს-ეს არის მილენიუმის საგის უკანასკნელი წიგნი დავხურე. ჩემდა სამწუხაროდ, დავასრულე ლიზბეთ სალანდერის თავგადასავლები. მის სამყაროში შარშან შევაბიჯე და ერთი წიგნის წაკითხვიდან მეორემდე ინტერესი მკლავდა. საბოლოო ჯამში, სტიგ ლარსონის ტრილოგიამ 2 კვირა წამართვა. რა თქმა უნდა, სიტყვა „წამართვას“ დადებითი დატვირთვა აქვს, რადგან არ ყოფილა წამი, როდესაც წიგნის სიუჟეტი უაზრო მომჩვენებოდა.

აქ ყველა მნიშვნელოვანი მოქმედება შვედეთში ხდება. ვინაიდან ტრილოგიის სამივე ნაწილში ერთდროულად რამდენიმე სიუჟეტური ხაზი ვითარდება, მათი სათითაოდ აღწერა არ ღირს. ვისაც ჯერ კიდევ არ წაგიკითხავთ ლარსონის საგა, მოკლე შინაარსისთვის თვალის გადავლება თქვენთვის მომინდვია. ძალიან შთამბეჭდავია ტექსტები რომელიც სამივე წიგნს აქვს წამძღვარებული და მეტწილად ფემინისტურია. წიგნის მთავარი სათქმელის დიდი ნაწილი სწორედ ამ წამძღვარებებითაა გადმოცემული. პირველი ნაწილი არის სისხლიანი, მეორე – დამაინტრიგებელი, ხოლო მესამე – ყველაზე სერიოზული. „გოგონა დრაკონის ტატუთი“, გოგონა, რომელიც ცეცხლს ეთამაშებოდა“ და „გოგონა, რომელმაც კრაზანების ბუდე დაანგრია“ მრავლად მოიცავს მკვლელობებს, ძალადობის ამსახველ დეტალებს, თაღლითობის მაგალითებს, ჯაშუშობას და მრავალ სხვა კანონდარღვევას. სტიგ ლარსონი არ იცავს კლასიკური დეტექტივებისთვის დამახასიათებელ წესებს. აქ დეტექტიური სიუჟეტების გარდა სხვა მოვლენებიც ვითარდება. ჩვენ საშუალება გვეძლევა გავიგოთ ზოგიერთი ჟურნალის სარედაქციო ამბები, ეჭვმიტანილების, ჟურნალისტების, გამომძიებლების თუ სხვათა პირადი ცხოვრების დეტალები და ა.შ. ლარსონის დეტექტივს სხვა დეტექტივებისგან თანამედროვე ტექნოლოგიებისთვის დიდი დატვირთვის მინიჭებაც გამოარჩევს. მის ტრილოგიაში ინტერნეტს მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს. ბოლოს, ყველაზე მთავარი – პერსონაჟების ურთიერთობები. როგორც უკვე აღვნიშნე, მათ პირად ცხოვრებას წიგნში დიდი ადგილი ეთმობა. გარდა ამისა, ისინი ერთმანეთთან სხვადასხვა ჯაჭვებით არიან დაკავშირებული. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო თანდათან რეცენზია მათი დახასიათებისკენ მიმყავს.

პირველი მთავარი გმირი ლიზბეთ სალანდერია. ის არის ახალგაზრდა ჰაკერი, უამრავი პირსინგითა და ტატუთი, ასოციალური გოგო, თუმცა თავისი საქმის ნამდვილი პროფესიონალი. მისი ცხოვრების აღწერას რომ არ მივყვე და წიგნიდან მნიშვნელოვანი დეტალები არ გავამჟღავნო მხოლოდ მისი დახასიათებით შემოვიფარგლები. სალანდერი ძალიან თავისუფალი თუმცა არაგულწრფელი გოგოა, ამავდროულად, უშიშარი და სამართლიანობისთვის მებრძოლი. ადამიანი, რომელთან დასაკავშირებლადაც საკმარისია word-ის ფაილი გახსნა და სასურველი ტექსტი აკრიბო. დარწმუნებული იყავი, რომ ლიზბეთი აუცილებლად წაიკითხავს, თუმცა სიტყვაძუნწობის გამო შეიძლება პასუხის ღირსად არ ჩაგთვალოს. ტრილოგიას ლაიტმოტივად მიჰყვება ის, რომ სალანდერი ძალიან ჰგავს ასტრიდ ლინდგრენის ნაწარმოების პერსონაჟს – პეპის. ჩემს ყურადღებას სამივე ნაწილში ლიზბეთის სლოგანიანი მაისურები იპყრობს, რომლებიც ძალიან ორიგინალურად გადმოსცემს გოგონას ფიქრებს. წიგნს მეორე მთავარი პერსონაჟიც ჰყავს, რომელიც ლიზბეთთან ერთად იბრძვის სიმართლის დასადგენად და გამოსააშკარავებლად. ეს ჟურნალისტი მიქაელ ბლუმკვისტია. მისი პროტოტიპიც ასტრიდ ლინდგრენის შექმნილია და კალე ჰქვია. არ ვიცი რომელი პერსონაჟი უფრო მომწონს, თუმცა ის ვიცი რომ მიკე ძალიან „მაგარი ტიპია“, ლიზბეთის და მიქაელის ურთიერთობა კი ძალიან უცნაური. თუმცა, ისინი ერთმანეთისთვის ნამდვილად არ არიან გაჩენილები. ამ ორი მთავარი გმირის გარდა საგაში კიდევ ბევრი პერსონაჟია, რომლებზეც ყურადღების გამახვილება ღირს, მაგალითად: ნაძირალა ალექსანდერ ზალაჩენკო, ჟურნალ მილენიუმის მთავარი რედაქტორი ერიკა ბერგერი, სალანდერის ადვოკატი ანიკა ჯიანინი, მეურვე ჰოლგერ პალმგრენი, ჰაკერების რესპუბლიკის წევრები და მრავალი სხვა.

საბოლოო ჯამში, დამაინტრიგებელი, ჩახლართული სიუჟეტი და საინტერესო პერსონაჟები ქმნიან დიდებულ ტრილოგიას. ეს არის ერთადერთი წიგნი, რომლის ხელმეორედ გადაკითხვასაც მომავალში აუცილებლად ვისურვებ, მიუხედავად მისი დიდი მოცულობისა. არ ვიცი რამდენად გემრიელი რეცენზია გამომივიდა, თუმცა იმედი მაქვს, რომ გადმოვეცი ჩემი დამოკიდებულება და ვინმეს მაინც გავუჩინე მილენიუმის საგის წაკითხვის სურვილი.

უჩვეულოდ გულწრფელი პოსტი

ხანდახან ადამიანები ისეთ რამეს წერენ, რისი თქმაც ენით არ შეუძლიათ. ვერ ვიტყვი ბლოგი იმისთვის მაქვს, რომ მხოლოდ ის ვწერო რაც მე მაწუხებსთქო, მაგრამ ზოგჯერ მეც მინდა ვთქვა ყველაფერი, რასაც რეალურ ცხოვრებაში არასოდეს ვაღიარებ. მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ გულწრფელი და გახსნილი ვარ, დღეს ბევრ უცნობ ფაქტს გაიგებთ ჩემ შესახებ.

• ზოგჯერ თავს იმაზე ცუდ ადამიანად ვაჩვენებ ვიდრე ვარ. სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი რაში მჭირდება ხოლმე.
• ის ფაქტი, რომ ჯერ აზრზე არ ვარ რა პროფესიის უნდა გამოვიდე, იმაზე მეტად მაწუხებს, ვიდრე ამას პირდაპირ გამოვხატავ.
• სასტიკად მაღიზიანებს, როცა მგონია რომ რამეში ერთადერთი ვარ და ამ დროს ასპარეზზე მეორე ჩემნაირი გამოდის. ეს საფრთხეს უქმნის ჩემს პირველობას.
• ყოველთვის ვამბობდი, რომ დედაჩემს არაფერს ვუმალავ. ბოლო დროს ვხვდები, რომ ეს ასე არ არის. ამბის მოყოლისას ზოგჯერ მნიშვნელოვან დეტალებს ვტოვებ, მაგრამ არასოდეს ვანაცვლებ მათ ტყუილით.
• ვთვლიდი, რომ არ მადარდებდა, რას იფიქრებდა სხვა, არადა, ვერ ვიტან როცა ვინმეს არასწორი წარმოდგენა აქვს ჩემზე. პირდაპირ თუ არა, შეფარვით მაინც ვცდილობ, რომ სხვას აზრი შევაცვლევინო.
• მეგონა, რომ არ ვიყავი ეჭვიანი. როგორც აღმოჩნდა, ხშირად მეპარება ეჭვი ადამიანის ერთგულებაში.
• ფეხებზე ბევრი რამის დაკიდება არ შემიძლია. ფეხები არც ისე სუსტი მაქვს, უბრალოდ რამეს დაკიდებით ვიღაც ტყუილად გაიხარებს.
• სხვის უბედურებაზე უფრო მეტს ვტირი, ვიდრე საკუთარზე. უფრო ზუსტად რომ ვთქვა, ვტირი ყოველ მესამე ფილმზე, მაგრამ როდესაც ყველაფერი ჩემს ცხოვრებაში მეორდება არც ისე „სუსტი გული“ მაქვს.
• ყველაზე მეტად არ მინდა იმის აღიარება, რომ კმაყოფილი ვარ აწმყოთი, თუმცა მივტირი წარსულს.
• არ ვარ შურიანი, თუმცა ვგიჟდები შურისძიებაზე.
• ვაღიარებ, რომ ჩემგან საუკეთესო ბლოგერი არ დადგება, თუმცა ის დროც მოვა, როცა ცნიბილი ვიქნები ამ საქმიანობით. და ბოლოს, უკვე ოცნებად მექცა პირველი ადგილი Freshly Pressed-ში.

P.S. ბლოგზე არასოდეს ვიტყუები.

P.P.S. შეგიძლიათ, თქვენც დაწეროთ ისეთი რამ, რასაც პირდაპირ არასოდეს აღიარებთ.

ქუჩის დღიურები: საუკეთესო სამკუთხედი

24.06.2012

I

მეტროდან გამოვდივარ და ვხედავ გოგონას, რომელიც მაკდონალდსის წინ ნერვიულად დააბოტებს. ეს ნიტაა. დიდი ხანია ვიცნობ. მას ტანზე ვარდისფერი კაბა აცვია, ქვემოთ კი, როგორც ყოველთვის, ცისფერი ფეხსაცმელები. თმა გაშლილი აქვს. ხელში მობილური უჭირავს. როგორც ვხვდები, ის საზარელი ფრაზა ესმის. „გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან“. ტელეფონს ჩანთაში უხეშად აგდებს, მაგრამ მალევე უკან იღებს.

– ძალიან ვნერვიულობ. ტასო არსად ჩანს. მობილურზე ვერ ვუკავშირდები… ა, მართალი ხარ. შეიძლება მეტროშია… მეც ძალიან მინდა რომ აქ იყო… არაუშავს, როგორმე მოვახერხებთ კიდევ ერთხელ შეხვდრას… ჰო, როცა მოვა შეგეხმიანებით, ელე… მეც მიყვარხარ.

ნიტა გამუდმებით ორ ადამიანზე ლაპარაკობს – ტასოსა და ელეზე. ამ უკანასკნელს ახლახანს ელაპარაკა. შესაბამისად, გოგონა, რომელიც ახლა მისკენ მორბის, ტასო უნდა იყოს. არამგონია, სხვა ვინმეს ასე ელოდეს. მას გრძელი, წაბლისფერი თმა აქვს, მაღალია, ჯინსის შორტი და თეთრი მაისური აცვია. დიდი სისწრაფით მოქრის და სანამ ნიტა, იმის გააზრებას ასწრებს, რომ ეს ტასოა, მანამდე მთელი ძალით ეხუტება მას. გოგონები ერთმანეთს ხელს არ უშვებენ, ნიტა მოაჯირს ეყრდნობა რომ არ წაიქცეს. ალბათ, ასეთი თბილი ჩახუტება კინოისტორიასაც არ ახსოვს.

– შევიდეთ. რაღას ვუცდით? მერე ელეს დავურეკოთ.

24.06.2012

II

რამდენიმე საათის შემდეგ, წასვლისას, ტასო ხელით გულს უხატავს ნიტას.

ნიტა იღიმის.

ყველაზე რთული და მტკივნეული ხომ დამშვიდობებაა.

11.09.2012

ნიტამ ჩემთან შეხვედრაზე უარი თქვა. არ მცალიაო. უნდა გავიგო სად მიდის. ვატყობ, დღეს კიდევ ერთხელ დავწერ ქუჩის დღიურებს. ახლა ის სადღაც მიიჩქარის. მობილურზე რეკავს და მის ხმას ძლივს ვარჩევ.

– უთხარით, რომ მანდ გააჩეროს. მეც მოვდივარ, 2 წუთში მეც მოვალ.

ღმერთო, არა, ისევ მის გიჟ საუკეთესო მეგობრებს ვხედავ. ელეს, როგორც ყოველთვის, ჯინსი და კედები აცვია. ტასო, როგორც ჩანს, ერთ-ერთი მსახიობის მსგავსად იცვამს. ნიტა ცდილობს ჩუმად მიეპაროს მათ, მაგრამ ელე ამჩნევს, კივის,  მისკენ გარბის და მთელი ძალით ეხუტება. რამდენიმე წამში ტასოც უერთდებათ და ყველაზე, ყველაზე მაგარ სამკუთხედს ქმნიან, ისეთს, ვერც მედიანა და ვერც ბისექტრისა რომ ვერ გაყოფს.

04.01.2013

ალბათ, თქვენთვის ძნელი გასარკვევია ის, თუ რატომ არის ჩემს მეხსიერებაში აღბეჭდილი ეს რამდენიმე კადრი ძალიან მნიშვნელოვანი. მე, უბრალოდ, მაოცებს სამი რადიკალურად განსხვავებული ადამიანის გიჟური მეგობრობა.

ახალი წელი – ახალი გეგმები

მომავალ 2013 წელს:

ვისურვებ – ოცნებების ახდენას

შევხვდები – სახლში

დავლევ – კონიაკს

ვიქნები – საყვარელი

ჩავიდენ – სიგიჟეებს

ვიცხოვრებ- მაგრად

გავერთობი – ბოლომდე

შევიყვარებ – ბევრს

შევიძულებ – მეტს

შევინარჩუნებ – მეგობრებს

დავიკიდებ – ყველაფერს

ვიძინებ – შუადღემდე

ვიტირებ – არცერთხელ

ვიცინებ – უსასრულოდ

გავაგრძელებ – ძველებურად

დავწერ – ბევრს პოსტს

გავხდები – ცნობილი ბლოგერი!

და თქვენ რას აპირებთ?

ნორმალური, ან იქნებ გიჟი ვერონიკა

ვდგავარ ტრანკვილიზატორებით გაჭყეპილი პაციენტებით სავსე პალატაში. ვოცნებობ ჩვეულებრივი ადამიანების გარემოცვაში ვიყო, მაგრამ ასე არ არის. მე გიჟებს შორის ვარ. მე – ერთადერთი ნორმალური. გარეთ ახალი მთვარეა, სავსეზე მეტად ლამაზი. ამ არანორმალურებს დიდი ხანია ძილი მოერიათ. მხოლოდ ერთს არ სძინავს – ჩემგან ოციოდე საწოლით დაშორებულ გოგონას, რომელიც 24 წლის ძლივს იქნება. პირველად რომ მოიყვანეს აქ, სახტად დავრჩი. ნეტავ, რამ უბიძგა ასეთ ახალგაზრდა და ლამაზ გოგონას სიკვდილისაკენ? დავინახე თუ არა, ჩემი შვილი გამახსენდა. მანაც რომ მსგავსი რამ ჩაიდინოს, ნუთუ გადავიტან? მოგვიანებით გავიგე, რომ ვერონიკა ჰქვია. ლამაზი სახელია… თვითონაც ასეთივეა, მაგრამ მაინც…. სიკვდილს ჩახედა თვალებში. საწყალი დედამისი, ალბათ, როგორ ჯავრობს. გოგონას დღეები დათვლილია. ნეტავ, ახლა რატომ ფხიზლობს? იქნებ იმიტომ, რომ განსხვავდება სხვებისგან? იქნებ სულაც არ არის გიჟი? თავის მოკვლა სცადა, მაგრამ ეს ხომ არ ნიშნავს რომ ამათნაირია. მხოლოდ ახლა ვხვდები რომ წიგნში რაც წავიკითხე ვერაფერი გამიგია. მთელი ყურადღება ვერონიკასკენ მქონდა გადატანილი. გოგონა დგება და შეუმჩნევლად ცდილობს გარეთ გასვლას. მე, რა საკვირველია, საწოლში დაბრუნებისაკენ მოვუწოდებ, ის ჩემთან საუბრის გაბმას ცდილობს. თავიდან ვცდილობ არ ავყვე, მერე ისევ მახსენდება რომ ვერონიკა საოცრად გავს ჩემს შვილს და მის მიმართ ლმობიერი ვხდები. ვეუბნები, რომ კარი ჩაკეტილი არ არის, გარეთ გასვლის ნებაც დავრთე. გოგონა ერთიანად ცახცახებს, არ ვიცი ცივა თუ გული აწუხებს. ამ დროს მიმხელს, რომ პიანინოზე დაკვრა უნდა. როგორც კი ჩემგან თანხმობას იღებს, თავს მკერდზე მაყრდნობს და გაუბედავად იწყებს ქვითინს. თანდათან უფრო ემგვანება ჩემს გოგონას. მას სიცოცხლე მოუნდა, მაგრამ გვიანია, ადრევე ჩაკლა საკუთარ თავში საინტერესო და გიჟი ვერონიკა. ფეხზე ვაყენებ და ხელმოხვეულს მიმყავს კარამდე. ვაცილებ. კარს ვხურავ. ამ არანორმალურებს ერთხელ კიდევ ვზვერავ. წიგნს ხელში ვიღებ და კითხვას ვაგრძელებ. დერეფანში ფეხის ხმა წყდება. ვერონიკას თითები პიანინოს კლავიშებს ეხება და მთვარის სონატის ამაღელვებელი მელოდია ჩემამდე აღწევს.

მე – როგორც ექთანი,

პაულო კოელიოს წიგნიდან “ვერონიკამ სიკვდილი გადაწყვიტა“

Dear FutureMe!

გუშინ ღამით გადავწყვიტე, რომ დღეს სკოლა უნდა გამეცდინა. დილით ადრე გამეღვიძა, სადღაც თერთმეტზე. კომპიუტერი ჩავრთე და ერთ-ერთი ბლოგიდან საინტერესო საიტზე აღმოვჩნდი, საიდანაც შეგიძლია წერილი მისწერო შენს მომავალს. ჰოდა, გადავწყვიტე მიმეწერა. ასეც მოვიქეცი და ელ.ფოსტაზე გავიგზავნე. წერილს მე 18.12.2013-ში მივიღებ. საიტს არ ვენდე, წერილი დავაკოპირე და ვორდში საგულდაგულოდ შევინახე. ჩემ თავს აღვუთქვი, რომ 1 წელი ამ ვორდის ფაილს ხელს არ ვახლებდი, მაგრამ პირობა 5 წუთში დავარღვიე. მოკლედ და კონკრეტულად მომავალი მესთვის მიწერილ წერილს თქვენც გიზიარებთ. გპირდებით ჩემ თავს აუცილებლად ვუპასუხებ 1 წლის შემდეგ.

Dear FutureMe,

ახლა როცა ამ წერილს ვწერ საყვარლად თოვს. ფანჯრიდან მხოლოდ სითეთრე ჩანს. იწურება 2012 წელი. თუ ამას კითხულობ ესეიგი უკვე 2013 წელი მთავრდება, შენ კვლავ ამოწმებ იაჰუს და სხვა ელ.ფოსტა არ გაგიხსნია. დარწმუნებული ვარ აღარც გახსოვს ეს სიტყვები რომ დაწერე. თამო, ჩემო მომავალო მე, ძალიან მიყვარხარ!

მინდა რამდენიმე რაღაც გკითხო.

რა გასწავლა 2013-მა წელმა? რა შეიცვალა შენს ცხოვრებაში? საკუთარი თავი იპოვე?

როგორ არიან შენი საუკეთესო მეგობრები? მითხარი რომ  ზუსტად ისეთი ურთიერთობა გაქვს მათთან როგორიც ახლა. ძველი მეგობრები არ დაკარგო, ახლების შეძენასაც გისურვებ.

ჰო, მართლა, ბლოგზე ისევ წერ? გთხოვ, არ შეწყვიტო და არასოდეს დაგეზაროს.

შენ ისევ არანორმალური კინომანიაკი ხარ? გიყვარდეს ფილმები, მაგრამ მათში არ იცხოვრო.

წვიმიანი ამინდი და მაგ დროს ყავის დალევა ისევ გიყვარს? შოკოლადს თუ მაინც გადაეჩვიე?

ვიცი, რომ ისევ ასეთი საყვარელი იქნები.

მიპასუხე იმ კითხვებზეც რაც გამომრჩა. შენ ყველაზე კარგად იცი რა შეიძლება მაინტერესებდეს. დამპირდი, რომ მომიყვები ყველაფერს, მე მაინც მეყვარები.

Sincerely, PastMe.

მალეს მერე…

მალე თოვლი დადნება, ატალახდება. მერე ფანჯრიდან გავიხედავ და უაზრო ამინდის გამო ნერვებმოშლილი შევიძულებ ზამთარს.

მალე ახალი წელი მოვა და მერე ზამთარი ისევ შემიყვარდება.

მალე მომბეზრდება სახლში ყოფნა. მერე გარეთ გავალ.

მალე დაიწყება ქარები, მას წვიმებიც მოყვება. მერე მე კვლავ გავალ გარეთ და წვიმას ვთხოვ არ გადაიღოს.

მალე ყველაფერი გალამაზდება. მერე ეს სილამაზე გაქრება უკვალოდ.

მალე ყველაფერი გაყვითლდება, გასტაფილოსფერდება, გაოქროსფერდება. მერე ისევ მოიცლიან სითეთრე და ყინვა ჩვენთან მოსასვლელად.

მალე ისევ მოთოვს. მერე ყველაფერი თავიდან დაიწყება…

წლები გავა…

ასე იტრიალებს უსასრულოდ სანამ ყველაფერი არ მორჩება. მალე ცხოვრებასაც გავლევ. მერე, ალბათ, ბევრი რამე შეიცვლება. დავიჯერო, ყველაფერი თავიდან დაიწყება?