ქუჩის დღიურები: საუკეთესო სამკუთხედი

24.06.2012

I

მეტროდან გამოვდივარ და ვხედავ გოგონას, რომელიც მაკდონალდსის წინ ნერვიულად დააბოტებს. ეს ნიტაა. დიდი ხანია ვიცნობ. მას ტანზე ვარდისფერი კაბა აცვია, ქვემოთ კი, როგორც ყოველთვის, ცისფერი ფეხსაცმელები. თმა გაშლილი აქვს. ხელში მობილური უჭირავს. როგორც ვხვდები, ის საზარელი ფრაზა ესმის. „გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან“. ტელეფონს ჩანთაში უხეშად აგდებს, მაგრამ მალევე უკან იღებს.

– ძალიან ვნერვიულობ. ტასო არსად ჩანს. მობილურზე ვერ ვუკავშირდები… ა, მართალი ხარ. შეიძლება მეტროშია… მეც ძალიან მინდა რომ აქ იყო… არაუშავს, როგორმე მოვახერხებთ კიდევ ერთხელ შეხვდრას… ჰო, როცა მოვა შეგეხმიანებით, ელე… მეც მიყვარხარ.

ნიტა გამუდმებით ორ ადამიანზე ლაპარაკობს – ტასოსა და ელეზე. ამ უკანასკნელს ახლახანს ელაპარაკა. შესაბამისად, გოგონა, რომელიც ახლა მისკენ მორბის, ტასო უნდა იყოს. არამგონია, სხვა ვინმეს ასე ელოდეს. მას გრძელი, წაბლისფერი თმა აქვს, მაღალია, ჯინსის შორტი და თეთრი მაისური აცვია. დიდი სისწრაფით მოქრის და სანამ ნიტა, იმის გააზრებას ასწრებს, რომ ეს ტასოა, მანამდე მთელი ძალით ეხუტება მას. გოგონები ერთმანეთს ხელს არ უშვებენ, ნიტა მოაჯირს ეყრდნობა რომ არ წაიქცეს. ალბათ, ასეთი თბილი ჩახუტება კინოისტორიასაც არ ახსოვს.

– შევიდეთ. რაღას ვუცდით? მერე ელეს დავურეკოთ.

24.06.2012

II

რამდენიმე საათის შემდეგ, წასვლისას, ტასო ხელით გულს უხატავს ნიტას.

ნიტა იღიმის.

ყველაზე რთული და მტკივნეული ხომ დამშვიდობებაა.

11.09.2012

ნიტამ ჩემთან შეხვედრაზე უარი თქვა. არ მცალიაო. უნდა გავიგო სად მიდის. ვატყობ, დღეს კიდევ ერთხელ დავწერ ქუჩის დღიურებს. ახლა ის სადღაც მიიჩქარის. მობილურზე რეკავს და მის ხმას ძლივს ვარჩევ.

– უთხარით, რომ მანდ გააჩეროს. მეც მოვდივარ, 2 წუთში მეც მოვალ.

ღმერთო, არა, ისევ მის გიჟ საუკეთესო მეგობრებს ვხედავ. ელეს, როგორც ყოველთვის, ჯინსი და კედები აცვია. ტასო, როგორც ჩანს, ერთ-ერთი მსახიობის მსგავსად იცვამს. ნიტა ცდილობს ჩუმად მიეპაროს მათ, მაგრამ ელე ამჩნევს, კივის,  მისკენ გარბის და მთელი ძალით ეხუტება. რამდენიმე წამში ტასოც უერთდებათ და ყველაზე, ყველაზე მაგარ სამკუთხედს ქმნიან, ისეთს, ვერც მედიანა და ვერც ბისექტრისა რომ ვერ გაყოფს.

04.01.2013

ალბათ, თქვენთვის ძნელი გასარკვევია ის, თუ რატომ არის ჩემს მეხსიერებაში აღბეჭდილი ეს რამდენიმე კადრი ძალიან მნიშვნელოვანი. მე, უბრალოდ, მაოცებს სამი რადიკალურად განსხვავებული ადამიანის გიჟური მეგობრობა.

Dear FutureMe!

გუშინ ღამით გადავწყვიტე, რომ დღეს სკოლა უნდა გამეცდინა. დილით ადრე გამეღვიძა, სადღაც თერთმეტზე. კომპიუტერი ჩავრთე და ერთ-ერთი ბლოგიდან საინტერესო საიტზე აღმოვჩნდი, საიდანაც შეგიძლია წერილი მისწერო შენს მომავალს. ჰოდა, გადავწყვიტე მიმეწერა. ასეც მოვიქეცი და ელ.ფოსტაზე გავიგზავნე. წერილს მე 18.12.2013-ში მივიღებ. საიტს არ ვენდე, წერილი დავაკოპირე და ვორდში საგულდაგულოდ შევინახე. ჩემ თავს აღვუთქვი, რომ 1 წელი ამ ვორდის ფაილს ხელს არ ვახლებდი, მაგრამ პირობა 5 წუთში დავარღვიე. მოკლედ და კონკრეტულად მომავალი მესთვის მიწერილ წერილს თქვენც გიზიარებთ. გპირდებით ჩემ თავს აუცილებლად ვუპასუხებ 1 წლის შემდეგ.

Dear FutureMe,

ახლა როცა ამ წერილს ვწერ საყვარლად თოვს. ფანჯრიდან მხოლოდ სითეთრე ჩანს. იწურება 2012 წელი. თუ ამას კითხულობ ესეიგი უკვე 2013 წელი მთავრდება, შენ კვლავ ამოწმებ იაჰუს და სხვა ელ.ფოსტა არ გაგიხსნია. დარწმუნებული ვარ აღარც გახსოვს ეს სიტყვები რომ დაწერე. თამო, ჩემო მომავალო მე, ძალიან მიყვარხარ!

მინდა რამდენიმე რაღაც გკითხო.

რა გასწავლა 2013-მა წელმა? რა შეიცვალა შენს ცხოვრებაში? საკუთარი თავი იპოვე?

როგორ არიან შენი საუკეთესო მეგობრები? მითხარი რომ  ზუსტად ისეთი ურთიერთობა გაქვს მათთან როგორიც ახლა. ძველი მეგობრები არ დაკარგო, ახლების შეძენასაც გისურვებ.

ჰო, მართლა, ბლოგზე ისევ წერ? გთხოვ, არ შეწყვიტო და არასოდეს დაგეზაროს.

შენ ისევ არანორმალური კინომანიაკი ხარ? გიყვარდეს ფილმები, მაგრამ მათში არ იცხოვრო.

წვიმიანი ამინდი და მაგ დროს ყავის დალევა ისევ გიყვარს? შოკოლადს თუ მაინც გადაეჩვიე?

ვიცი, რომ ისევ ასეთი საყვარელი იქნები.

მიპასუხე იმ კითხვებზეც რაც გამომრჩა. შენ ყველაზე კარგად იცი რა შეიძლება მაინტერესებდეს. დამპირდი, რომ მომიყვები ყველაფერს, მე მაინც მეყვარები.

Sincerely, PastMe.

5 პიროვნება ანუ 5 მე ანუ 5 თამო

დიდი ხნის წინ, ინტერნეტში აღმოვაჩინე სურათი, შემდეგი წარწერით:

„თითოეულ გოგონაში არის 5 პიროვნება:

1. რა როლს თამაშობს ის სკოლაში
2. რა როლს თამაშობს მეგობრების წრეში
3. რა როლს თამაშობს ოჯახში
4. რა როლს თამაშობს შეყვარებულთან
5. რა როლს თამაშობს მაშინ, როცა მარტოა“

დღეს სრულიად შემთხვევით ვიპოვე ეს სურათი ჩემს კომპიუტერში, საგულდაგულოდ გადანახული და გადავწყვიტე თემა დამეწერა ამ საკითხთან დაკავშირებით.

ჩემშიც, ისევე როგორც ყველა გოგონაში, არის რამდენიმე პიროვნება, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ მე ამ როლებს ვთამაშობ, ეს ძალაუნებურად, ქვეცნობიერად ხდება და სულაც არ ვცდილობ ყველგან სხვადასხვანაირად ვიქცეოდე, მე ყოველთვის მინდა „მე“ ვიყო და არა სხვა, მაგრამ იმ 5 პიროვნებას თავს მაინც ვერ ვარიდებ.

1. მე სკოლაში

სკოლაში არც თუ ისე საყვარელი ვარ, ვერ ვიტყვი რომ ბოღმიანი და შურიანი ვარ, თუმცა არც დიდი სიკეთით გამოვირჩევი. ზოგჯერ თავი იმაზე ჭკვიანი მგონია, ვიდრე ვარ ანუ ხანდახან საკუთარ თავზე იმაზე მეტი წარმოდგენა მაქვს, ვიდრე უნდა მქონდეს. ხშირად ვსვამ ვითომდა ფილოსოფიურ კითხვებს, რომლებსაც ერთი შეხედვით ვერავინ გებულობს, თუმცა ტვინს რომ აამუშავებ უმარტივესზე უმარტივესია(რა თქმა უნდა სულაც არ მომწონს, რომ კითხვას რომელიც მიჩნდება ვერ გადმოვცემ და ვერ გებულობენ მაგრამ ასეთია თამო სკოლაში). სწავლას მეგობრობაზე წინ არ ვაყენებ, თუმცა ალბათ გამონაკლისებიც ხდება. მუდმივად ვცდილობ მასწავლებლების გულის მოგებას, ოღონდ ყველასას არა. ამ ყველაფრის შემდეგ ვარ ცოტათი ნაგლი, ცოტათი გენიოსა, ცოტათი პროვოკატორი, მაგრამ გიჟი და არანორმალური თამო.

2. მე მეგობრებთან

სკოლაში თუ რამე როლის თამაში არ მიწევს, მეგობრებში ხომ მითუმეტეს, თუმცა ვაღიარებ აქ უფრო თავისუფალი ვარ. მათთან გახსნილი და გულწრფელი ვარ, საჭირო დოზით მხიარულიც. მეგობრების შეძენა როცა მინდა შემიძლია საკმაოდ კომუნიკაბელური ვიყო, თუმცა ვთვლი რომ ჩემს ცხოვრებაში არსებობს რამდენიმე ადამიანი, რომლებიც სრულიად „მყოფნის“ იმისთვის, რომ თავი მარტო არ ვიგრძნო, გავერთო მათთან ერთად და ბოლომდე გავუზიარო ის, რაც სათქმელი მაქვს. ვცდილობ ვიყო ერთგული, გვერდს ვერ ავუვლი პირდაპირობას და სიგიჟეს რომელიც ჩემს ხუთივე პიროვნებას ახასიათებს.

3. მე ოჯახში

აი, აქ მაქვს მინუსების კორიანტელი. ვარ საზიზღარი, აუტანელი ბავშვი, უზომოდ ნერვიული. ერთი რამ კი უნდა ითქვას, ვაფასებ ოჯახს და მიყვარს მისი თითოეული წევრი. შესაბამისად, ვიცი, რომ მათაც უყვართ თავიანთი „კაპასი“.

4. მე შეყვარებულთან

იქიდან გამომდინარე, რომ ამ მომენტისთვის არ მყავს შეყვარებული, უმჯობესია ეს „გრაფა“ მოგვიანებით შევავსო.

5. მე მარტო

მარტო ყოფნისას ვარ ცანცარა და ძალიან მხიარული, თუმცა ეს მდგომარეობა მალე მბეზრდება და აუცილებლად ვცდილობ თავი დავაღწიო, ვგულისხმობ იმას, რომ ან გარეთ გავდივარ ან ვცდილობ კომპიუტერთან მაინც დავჯდე და მქონდეს იმის ილუზია, რომ მარტო არ ვარ.

მოკლედ, ასე თუ ისე, შევეცადე განმესხვავებინა ჩემი 5(ნუ 4) პიროვნება, რომელიც მომავალში გამომადგება და რაც არ უნდა თქვას თითოეულმა თქვენგანმა, ყველა სხვადასხვანაირად იქცევა იმის მიხედვით, თუ რა წრეშია.

მიდი, ჰკითხე ალისას

დღეს მინდა ვისაუბრო წიგნზე, რომელსაც არ დაუპყრია სრულიად ბლოგოსფერო და ბევრისთვის უცნობიც არის. ასე რომ, ვეცდები არ „ვისპოილერო“ და წინასწარ არ გავთქვა ყველაფერი.

„მიდი, ჰკითხე ალისას“ 70-იან წლებში მცხოვრები ნარკომანი გოგონას დღიურია, ჩვენ არ ვიცით ამ წიგნის პერსონაჟის პროტოტიპი ერთი ადამიანია თუ რამდენიმე, გაურკვეველია მისი სახელი და გვარი, თუმცა ნათელია ყველაზე საინტერესო დეტალები. ეს ნაწარმოები ნამდვილად ვერ გადაჭრის ნარკომანიის პრობლემას, მაგრამ დაგვაფიქრებს და შეიძლება გარკვეული დასკვნებიც გაგვაკეთებინოს. მოკლედ, წიგნში კარგად არის გამოხატული პრობლემები, რომლებიც თავს იჩენს 13-დან 19 წლამდე ანუ ასახულია მშობლებისა და შვილების ურთიერთობა, მეგობრების გარეშე ყოფნისგან გამოწვეული სევდა, თინეიჯერული სიყვარული, წამალდამოკიდებულება და საკუთარი თავის დამარცხების მცდელობა. „ალისა“ არის გოგონა, რომელიც შემთხვევით ააცდინეს გზას და მთელი ცხოვრება დაუნგრიეს. ამ პერსონაჟში მომწონს ის, რომ მუდამ ცდილობდა ჭეშმარიტებისკენ გადახვევას და გამოჯანმრთელებას, არ მოსწონდა ის რასაც აკეთებდა და სიბინძურედ ეჩვენებოდა, ჰქონდა ოცნებები ანუ ცხოვრება საყვარელ ადამიანთან ერთად, სოციოლოგიაში გარკვევა და მორალურად დახმარება იმ ბავშვებისა, რომლებზეც საკუთარი გამოცდილების გამო გული შესტკიოდა. რა არ მომწონს ამ პერსონაჟში? არ მომწონს, ის რომ ყველა თინეიჯერივით ფეხებზე იკიდებს მშობლების აზრს, არადა ამ შემთხვევაში დედამისი ყოველთვის სწორ რჩევებს აძლევდა. გული მწყდება იმაზე, რომ ვერ მოახერხა საკუთარი თავის დამარცხება.

არ მიყვარს უზარმაზარი თემების წერა, ამიტომ ბევრი რომ არ გამიგრძელდეს ვიტყვი ერთს. ჩემი დიდი სურვილია გავარკვიო რა მოხდა „ალისას“ უკანასკნელი ჩანაწერიდან იქამდე, რაც ეპილოგში წერია. მაინტერესებს, როგორ შეიცვალა ყველაფერი ასე რადიკალურად. ამისთვის კი ზუსტად ვიცი რა უნდა გავაკეთო. უნდა გავესაუბრო ბეატრის სპარკსს, სანამ მომკვდარა, რადგან ის არის ფსიქიატრი და დღიურიც სწორედ მან გამოსცა თავისი პაციენტის მონათხრობის საფუძველზე. თუ ბეატრისი მოკვდა ალინ პეის ნილსენს მაინც გავესაუბრები, ის ჟურნალისტია და ბევრი რამ იცის, რადგან წიგნის ავტორისგან ინტერვიუ აქვს აღებული. ასე რომ, მზად ვარ ბევრ რამეზე წასასვლელად იმის სანაცვლოდ, რომ ბოლოს და ბოლოს “მივიდე და ვკითხო ალისას”.

ქუჩის დღიურები 2

თენდება… ვიღვიძებ, დიდი სისწრაფით ვიცვამ რაც ხელში მხვდება, ყავას ვსვამ და ქუჩაში გავდივარ მორიგი გასეირნებისთვის. კვლავ ადამიანებზე ვაპირებ დაკვირვებას. მინდა ბოლომდე შევისწავლო რაც შეიძლება მეტი ტიპაჟი. ჰოდა, ახლაც ჩემი სახლიდან გამომავალ ბილიკზე ვდგავარ და ვფიქრობ, საით წავიდე. ძალიან შორს ჩანს გოგონა.

„ახალი დაკვირვების ობიექტი“ -ვფიქრობ მე.

სასწაფოდ უახლოეს სკამზე ვჯდები და გოგონას „შესწავლას“ ვიწყებ. აცვია ისე, როგორც ტიპიურ თინეიჯერს ანუ ტყავის ქურთუკი, ჯინსი და კეტები, არადა ვაკვირდები და სხვა სტილი უფრო მოუხდება. წარმოვიდგინე მასზე პიჯაკი და აშკარად მომწონს. ვარცხნილობას ვერ დავუწუნებ. ახლა ვცდილობ ღრმად ჩავწვდე გოგონას სულიერ სამყაროს. მისი ნაბიჯები დამაჯერებელია, ის სამართლიანი და მებრძოლი ჩანს. თავი ზემოთ აქვს აწეული, მოკლედ, საკუთარი აზრის სისწორეში დარწმუნებულია და პირდაპირია. ერთ რამეს კი ვერ ვკითხულობ მის სახეზე – მხიარულია თუ სერიოზული. რადგან არ ეტყობა, ალბათ, მომენტზეა დამოკიდებული. მხოლოდ ახლა ვხედავ მის მაისურზე წარწერას: „Me, Myself and I. Egoist? Are you fucking kidding me?“. ზედ რომ არ ეწეროს, მის ამ თვისებას ნამდვილად ვერ შევნიშნავდი. შეიძლება არც არის ეგოისტი, უბრალოდ ჰგონია, რომ ასეა. მთელი ამ ხნის მანძილზე მიმიკა არ შეცვლია ანუ გაწონასწორებულია, მაგრამ ეს რა ხდება?ტროტუარზე ჯდება, მაგრამ უცებ, ვიღაცას ხედავს, უფრო სწორად, ვიღაცებს და მათკენ ძალიან, ძალიან ბედნიერი სახით, სწრაფად გარბის. ეს ვიღაცები აშკარად მისი სულის ორი ტყუპისცალია. ტიპიური თინეიჯერი აღარ არის, უკვე განსხვავდება დანარჩენი საზოგადოებისგან.

სახლში დაბრუნებას ვწყვეტ. ადრეა, მაგრამ „დღის გეგმა“ მალე შევასრულე და დასვენებას ვიმსახურებ. პიცას ვუკვეთავ, მის ლოდინში თავს ვერ ვამარცხებ და ცოტა შოკოლადს ვჭამ.