ქუჩის დღიურები: საუკეთესო სამკუთხედი

24.06.2012

I

მეტროდან გამოვდივარ და ვხედავ გოგონას, რომელიც მაკდონალდსის წინ ნერვიულად დააბოტებს. ეს ნიტაა. დიდი ხანია ვიცნობ. მას ტანზე ვარდისფერი კაბა აცვია, ქვემოთ კი, როგორც ყოველთვის, ცისფერი ფეხსაცმელები. თმა გაშლილი აქვს. ხელში მობილური უჭირავს. როგორც ვხვდები, ის საზარელი ფრაზა ესმის. „გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან“. ტელეფონს ჩანთაში უხეშად აგდებს, მაგრამ მალევე უკან იღებს.

– ძალიან ვნერვიულობ. ტასო არსად ჩანს. მობილურზე ვერ ვუკავშირდები… ა, მართალი ხარ. შეიძლება მეტროშია… მეც ძალიან მინდა რომ აქ იყო… არაუშავს, როგორმე მოვახერხებთ კიდევ ერთხელ შეხვდრას… ჰო, როცა მოვა შეგეხმიანებით, ელე… მეც მიყვარხარ.

ნიტა გამუდმებით ორ ადამიანზე ლაპარაკობს – ტასოსა და ელეზე. ამ უკანასკნელს ახლახანს ელაპარაკა. შესაბამისად, გოგონა, რომელიც ახლა მისკენ მორბის, ტასო უნდა იყოს. არამგონია, სხვა ვინმეს ასე ელოდეს. მას გრძელი, წაბლისფერი თმა აქვს, მაღალია, ჯინსის შორტი და თეთრი მაისური აცვია. დიდი სისწრაფით მოქრის და სანამ ნიტა, იმის გააზრებას ასწრებს, რომ ეს ტასოა, მანამდე მთელი ძალით ეხუტება მას. გოგონები ერთმანეთს ხელს არ უშვებენ, ნიტა მოაჯირს ეყრდნობა რომ არ წაიქცეს. ალბათ, ასეთი თბილი ჩახუტება კინოისტორიასაც არ ახსოვს.

– შევიდეთ. რაღას ვუცდით? მერე ელეს დავურეკოთ.

24.06.2012

II

რამდენიმე საათის შემდეგ, წასვლისას, ტასო ხელით გულს უხატავს ნიტას.

ნიტა იღიმის.

ყველაზე რთული და მტკივნეული ხომ დამშვიდობებაა.

11.09.2012

ნიტამ ჩემთან შეხვედრაზე უარი თქვა. არ მცალიაო. უნდა გავიგო სად მიდის. ვატყობ, დღეს კიდევ ერთხელ დავწერ ქუჩის დღიურებს. ახლა ის სადღაც მიიჩქარის. მობილურზე რეკავს და მის ხმას ძლივს ვარჩევ.

– უთხარით, რომ მანდ გააჩეროს. მეც მოვდივარ, 2 წუთში მეც მოვალ.

ღმერთო, არა, ისევ მის გიჟ საუკეთესო მეგობრებს ვხედავ. ელეს, როგორც ყოველთვის, ჯინსი და კედები აცვია. ტასო, როგორც ჩანს, ერთ-ერთი მსახიობის მსგავსად იცვამს. ნიტა ცდილობს ჩუმად მიეპაროს მათ, მაგრამ ელე ამჩნევს, კივის,  მისკენ გარბის და მთელი ძალით ეხუტება. რამდენიმე წამში ტასოც უერთდებათ და ყველაზე, ყველაზე მაგარ სამკუთხედს ქმნიან, ისეთს, ვერც მედიანა და ვერც ბისექტრისა რომ ვერ გაყოფს.

04.01.2013

ალბათ, თქვენთვის ძნელი გასარკვევია ის, თუ რატომ არის ჩემს მეხსიერებაში აღბეჭდილი ეს რამდენიმე კადრი ძალიან მნიშვნელოვანი. მე, უბრალოდ, მაოცებს სამი რადიკალურად განსხვავებული ადამიანის გიჟური მეგობრობა.

ქუჩის დღიურები 2

თენდება… ვიღვიძებ, დიდი სისწრაფით ვიცვამ რაც ხელში მხვდება, ყავას ვსვამ და ქუჩაში გავდივარ მორიგი გასეირნებისთვის. კვლავ ადამიანებზე ვაპირებ დაკვირვებას. მინდა ბოლომდე შევისწავლო რაც შეიძლება მეტი ტიპაჟი. ჰოდა, ახლაც ჩემი სახლიდან გამომავალ ბილიკზე ვდგავარ და ვფიქრობ, საით წავიდე. ძალიან შორს ჩანს გოგონა.

„ახალი დაკვირვების ობიექტი“ -ვფიქრობ მე.

სასწაფოდ უახლოეს სკამზე ვჯდები და გოგონას „შესწავლას“ ვიწყებ. აცვია ისე, როგორც ტიპიურ თინეიჯერს ანუ ტყავის ქურთუკი, ჯინსი და კეტები, არადა ვაკვირდები და სხვა სტილი უფრო მოუხდება. წარმოვიდგინე მასზე პიჯაკი და აშკარად მომწონს. ვარცხნილობას ვერ დავუწუნებ. ახლა ვცდილობ ღრმად ჩავწვდე გოგონას სულიერ სამყაროს. მისი ნაბიჯები დამაჯერებელია, ის სამართლიანი და მებრძოლი ჩანს. თავი ზემოთ აქვს აწეული, მოკლედ, საკუთარი აზრის სისწორეში დარწმუნებულია და პირდაპირია. ერთ რამეს კი ვერ ვკითხულობ მის სახეზე – მხიარულია თუ სერიოზული. რადგან არ ეტყობა, ალბათ, მომენტზეა დამოკიდებული. მხოლოდ ახლა ვხედავ მის მაისურზე წარწერას: „Me, Myself and I. Egoist? Are you fucking kidding me?“. ზედ რომ არ ეწეროს, მის ამ თვისებას ნამდვილად ვერ შევნიშნავდი. შეიძლება არც არის ეგოისტი, უბრალოდ ჰგონია, რომ ასეა. მთელი ამ ხნის მანძილზე მიმიკა არ შეცვლია ანუ გაწონასწორებულია, მაგრამ ეს რა ხდება?ტროტუარზე ჯდება, მაგრამ უცებ, ვიღაცას ხედავს, უფრო სწორად, ვიღაცებს და მათკენ ძალიან, ძალიან ბედნიერი სახით, სწრაფად გარბის. ეს ვიღაცები აშკარად მისი სულის ორი ტყუპისცალია. ტიპიური თინეიჯერი აღარ არის, უკვე განსხვავდება დანარჩენი საზოგადოებისგან.

სახლში დაბრუნებას ვწყვეტ. ადრეა, მაგრამ „დღის გეგმა“ მალე შევასრულე და დასვენებას ვიმსახურებ. პიცას ვუკვეთავ, მის ლოდინში თავს ვერ ვამარცხებ და ცოტა შოკოლადს ვჭამ.

ქუჩის დღიურები

შემოდგომის პირქუში დილაა.. წვიმს.. ცისარტყელა არსად ჩანს და მზე მითუმეტეს, სულ დამალულია..  ქუჩის კუთხეში გამოჩნდა გოგონა, თავიდან ფეხებამდე დასველებული, კინოდან სახლისკენ მიმავალი. ფიქრები რიგ-რიგობით ეხატება სახეზე. აშკარაა, რომ ტვინში მხოლოდ ნანახი ფილმი უტრიალებს, ცდილობს გაერკვეს ყველაფერში, უნდა, რომ ჩაწვდეს ჩანაფიქრს. ის არანორმალური კინომანიაკია, ფილმებია მისი ცხოვრების აზრი და უდიდესი ნაწილი. კინო განაპირობებს მის ხასიათს და ზემოქმედებს მასზე. შეხედავ, მორიგი გოგონაა, რომელიც დიდი ნაბიჯებით, თითქმის სირბილით მიდის სახლისკენ, თუ ეცდები მის სულიერ სამყაროში ჩაიხედო, მაშინ უტიფარია და ცინიკოსი, ამავდროულად, გიჟი, ასეთ ამინდში თმაგაწეწილი დადის, მხოლოდ კინოსამყარო ადარდებს და ამით ბედნიერიც კი არის. გოგონას თვალები გაუბრწყინდა, ალბათ მიხვდა ყველაფერს, რაც თვითონვე ნახა და მხოლოდ ახლა დავინახე მისი ნამდვილი სახე. უკვე, მესმის, რას ნიშნავდა ის ცივი, გამყინავი თვალები, რომლებითაც ის მხოლოდ თავის ტალახიან ფეხსაცმელებს უყურებდა და ზემოთ არ იხედებოდა. დავინახე მის თვალებში რაღაც დადებითი, რაღაც ადამიანური, რაღაც ნათელი. მას აუცილებლად ექნება გარკვეული ფასეულობები, არ იქნება ისეთი გულჩათხრობილი, როგორიც ორიოდე წუთის წინ ჩანდა, უბრალოდ, იმ მომენტში დავინახე როცა ფიქრებში იყო გართული, პირიქით მისი თვალები ზედმეტად მართალია და იმაზე მეტს ამბობენ, ვიდრე გულს უნდა რომ გათქვას. სიცოცხლისმოყვარულია, ეს აშკარაა. როგორც ჩანს, წვიმაც უყვარს, რადგან სულ არ ცდილობს თავი აარიდოს დასველებას.

მორიგი, ჩვეულებრივი გამვლელი ნამდვილად არ არის. თავისი სამყარო აქვს, თავისივე ხედვებით და იდეებით. როგორც ეტყობა, თავი ჯერაც ვერ უპოვნია, თუმცა სახეზე აწერია, ის ეძებს საკუთარ „მეს“. ამ  დროს გვერდით ჩამიარა და თვალის გაყოლება ვეღარ გავბედე, ჩემთვის ისედაც ყველაფერი გასაგებია.

აჩქარებული ნაბიჯებით გავაგრძელე სიარული. საკუთარ თავს ვეღარ ვაჯობე და უკანასკნელად მაინც გავხედე გოგონას, თუმცა რომელიღაც შესახვევში გაუჩინარებულიყო. ღრუბლებს შორის მზე გამოჩნდა. წვიმამ გადაიღო…ჩემი ფიქრებიც წაიღო და ის არანორმალური კინომანიაკიც თან წაიყვანა..